Անարյուն պաշտոնավարում

10.04.2018 | 00:21

Մեկ օրական պառլամենտական Հայաստանում անորոշություններն ու հարցականները նույնքան են, որքան կիսանախագահական Հայաստանում: Եթե ոչ ավելին: Եվ այնուհանդերձ, երեկ իր նախագահական միսիան ավարտած, նոր նախագահի էստաֆետն ընդունած արդեն նախկին նախագահ Սերժ Սարգսյանի պաշտոնավարման տասը տարվա մասին արժե երկու-երեք ամրագրում անել (չնայած այս մասին այնքան խոսվեց, որ հոգնեցինք):

Նրա պաշտոնավարումը, այո, ուներ բազում թերացումներ: Գիտենք` նրա ուժեղ կողմը արտաքին քաղաքականություն վարելու, շախմատ խաղալու ունակությունն էր, մանավանդ այս «պայթող» աշխարհում և պայթուցիկի տակառ հիշեցնող տարածաշրջանում, ուր նա հաջողությամբ մանևրեց: Նրա թույլ կողմերը ներքին քաղաքականությունն ու տնտեսությունը, ինչպես նաև կադրային մոտեցումներն էին:
Եվ այնուհանդերձ, կան բաներ, որոնց առնչությամբ ամրագրումներ են պետք, մանավանդ, եթե այս տասնամյակը համեմատում ենք նախորդ տասնամյակի հետ:

Սարգսյանական շրջափուլի համար պետք է ֆիքսել. նրա պաշտոնավարման ողջ ընթացքում մի կաթիլ ներքին «արյուն» չթափվեց քաղաքական «մոտիվներով» (ես անհամբեր և աղոթքով սպասում էի, որ գրեի այս բառերը, որոնք ինձ համար անչափ էական նշանակության են): Ի տարբերություն իր նախորդի, որի պաշտոնավարման ընթացքում տեղի ունեցան հոկտեմբերի 27, մարտի 1 (մարտի մեկին Սերժ Սարգսյանը վարչապետ էր, բայց նրա կարծիքն այդ օրերին հարցնող չկար. պետք է մեկ անգամ սա ֆիքսել):

Մի խոսքով, պետական-ներքին նշանակության խոր սայթաքումներով չուղեկցվեցին այդ տասը տարիները: Անարյուն պաշտոնավարում էր: Չհաշված ՊՊԾ-ն, որի արյունը կմնա «Ծռերի» խղճին: Ընդ որում, իշխանության համբերության շնորհիվ էր, որ «արյունը» քիչ եղավ։
Ի դեպ, հիշենք, որ նախորդ տասնամյակում տեղի ունեցան անհասկանալի-աղմկոտ այլ սպանություններ ևս (պաշտպանության փոխնախարար Մարգարյան, ներքին զորքերի հրամանատար Վահրամ Խորխոռունի, գլխավոր դատախազ Հենրիկ Խաչատրյան...): Ճիշտ է, հիմա էլ կան քաղաքական դրդապատճառներով բանտարկություններ` Շանթ, Սէֆիլյան... «Ծռերի» մասով ընդհանրապես պետք է լռել:

Սարգսյանական «դեկադայի» հաջորդ «հմայքը» այդ դեկադայի հոգևոր լինելն էր: Մանավանդ ֆինալի` առաքելականության և Նարեկյան իր հանգուցալուծմամբ: Գումարենք երրորդ նախագահի պարտաճանաչ ներկայությունը ողջ տասը տարվա ընթացքում Ճրագալույցի պատարագներին, կստանանք բավականին հետաքրքիր պատկեր, երկրորդ նախագահի` կաթողիկոսի պարզած խաչը չհամբուրելու, գլուխն արհամարհանքով թեքելու կողքին:
«Կաղ-քոռ-քաչալ» կադրային քաղաքականության կողքին էլ` երրորդ նախագահը զորեց, բոլոր դեպքերում, հանրապետությունն ազատել վարկաբեկված դեմքերից, ինչը, հավատանք, առավել լայնամասշտաբ «հավելումի» կարժանանա (նոր սերնդին առնչվող): Մի քանի «կադր». այսօր քաղաքական ասպարեզում չեն Հովիկ Աբրահամյանը, Մհեր Սեդրակյանը («Թոխմախի Մհեր»), «Ալրաղացի Լյովը», Ռուբեն Հայրապետյանը («Նեմեց Ռուբո)... տարոսը մնացյալներին: Պաշտպանության բանակը ղեկավարում է ուսյալ Վիգեն Սարգսյանը, ԱԱԾ-ն` նույնքան ուսյալ Գեորգի Կուտոյանը, ոստիկանությունը` խարիզմատիկ, խիստ պրոֆեսիոնալ, փորձառու Վլադիմիր Գասպարյանը:

Եվս մեկ հավելում. Սերժ Սարգսյանի օրոք «ծլեցին-ծաղկեցին» անչափ շատ լրատվամիջոցներ, կայքեր` չնայած պնդումին, որ դրանք ղեկավարվում են «մեկ կենտրոնից»: Այնուհանդերձ, պետք է տեսնել ասվածի կողքին նաև` «ԳԱԼԱ»-ն, «Սիվիլնեթը», «Ազատություն» ռադիոկայանը. Եվ այդ ամենը` ի համեմատություն նախորդ տասնամյակի, երբ փակվեցին «Ա1+» և «Նոյյան տապան» հեռուստակայանները, փոխվեց «Ազատության» հաճախականությունը:

Շեշտենք և հիշեցնենք. այս ամենը դինամիկա է` համեմատության մեջ: Բայց քանի որ բոլոր համեմատությունները խիստ կաղում են, իսկ այս դեպքում` երկու ոտքից, մանավանդ եթե նկատի ես ունենում, թե վերջին շրջանում ինչ քաղաքականություն է որդեգրել իշխանությունը լրատվամիջոցների նկատմամբ` կառավարության, քաղաքապետարանի, երեկ էլ նախագահի ինագուրացիայի լուսաբանման, լրագրողների առջև դռներ փակելու մասով, ապա մտածում ես, ավելի լավ է մի քանի լրատվամիջոց «փակվի», քան բոլորը միասին:
Այս մոտեցումը անհարգալից, միաժամանակ քաղաքակիրթ չէ, և այն էլ` Նարեկացու արձանի, պառլամենտական հանրապետության «վաղորդայնի» մեկնարկին:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 3786